Ρωτά με: μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ, για ποιό λόγο, οι παππούδες μας που ήταν αγράμματοι, εθκιαβάζαν το κομμουνιστικό μανιφέστο, τζαι όι μόνον εκαταλαβαίναν το, αλλά αναγνωρίζαν μέσα τζαι τον εαυτό τους; Τζαι γιατί, ενώ εμείς, έχουμεν ούλλα τα μέσα να ενημερωθούμε, όι μόνο δεν ενημερωνούμαστεν αλλά τζαι όταν τύχει να θκιαβάσουμεν κάτι, δεν αναγνωρίζουμε μέσα τον εαυτό μας;
Απάντηση ( συνοπτική ): διότι αγαπημένη μου φιλενάδα, εμείς είμαστεν η γενιά της σαχλαμάρας. Δε μας καλύττερα. Έχουμε εφτά στρώματα της λεγόμενης "αλλοτρίωσης" μέσα στον νου μας, υπολόγισε εφτά στρώματα αντικατοπτρισμών της πραγματικότητας, εφτά είδωλα, τζαι πε μου, μια σέκρετταρυ που την μισή της ζωή κάθεται πίσω που ένα γραφείο τζαι την άλλη μισή παίζει μες το φέισμπουκ, τί ακριβώς νομίζεις πως αναγνωρίζει ως τον "εαυτό" της έτσι τζ αλλιώς, για να αναγνωρίσει τζαι κάτι ως "εαυτό" της μέσα στα βιβλία....
Όταν, ο ίδιος ο εργάτης, θωρεί το ακίνητο που έκτισε για παράδειγμα, τζαι δεν κατανοεί πως τα 30 χρόνια χρέος που έβαλε για να το κτίσει εν χαρράμι, αλλά αλυσοδύθηκεν τζιόλας πας το ακίνητο, αμπα τζαι πιάει του το κανένας "σοσιαλισμός", τζαι δεν κατανοεί πως ούτε 5 χρόνια δουλειάς εν πάει ούτε το ακίνητο του, μήτε καν οι αλυσίδες του...Όταν η ζωή, δεν εν δώρο πκιον, εν αντιπαροχή για πράματα...
Ξέρεις πως το αίτημα για κατώτατο όριο μισθού εν του 18ου αιώνα, τζαι πως το εβάλεν το βιομηχανικό κεφάλαιο για να κτυπήσει τους φεουδάρχες τζαι τους γαιοκτήμονες; Εμείς ακόμα νομίζουμεν πως εν κατάκτηση των πατεράδων μας τούτον, τζαι βαρυκολιούμεν τζιόλας να φκούμεν έξω να το διεκδικήσουμεν...εν τζαι η "κοινωνική συνοχή"...άσε που αν το διεκδικήσουμεν απαιτούμεν τζαι δάφνες αντίστασης...
Πως θα αναγνωρίσει ένα πλάσμαν τον εαυτό του, όταν τα αιτήματα του εν 150 χρόνια πίσω που την πραγματικότητα του; Αφού η "αναγνώριση" τζαι η "πραγματικότητα" εν ασύμβατες, πως θα βρεθεί τζείντο μομέντουμ όπως λέμε, να συγχρονιστεί ο άνθρωπος με τες αληθινές του ανάγκες;
Γι αυτό σου λέω, είμαστεν η γενιά της σαχλαμάρας, τζαι πιο πίσω, για να είμαστεν τζαι ειλικρινείς, τζαι οι γονιοί μας εν τζαι εκαταφέραν τα καλύτερα, έτο τζαι τζείνοι μες το χαχαχούχα, σιξτις, τζαι ποιός θα αναρρίχηθεί, τζαι ποιός θα πετύχει, τζαι ποιός έκτισεν της κόρης, τζαι ποιός έκαμεν γιον γιατρόν. Αυτά...
Ενώ οι παππούδες μας, ηξέραν το όριο. Ως εδώ και μη παρέκει ελέασιν. Γιατί; Διότι τζείνοι αγωνιστήκαν για την επιβίωση. Ηξέραν, ότι το "παρέκει" ήταν το τέλος τους. Εν είχαν επιλογήν άλλη. Ποιός που μας αγωνίστηκεν για την επιβίωση; Κανένας...
Έτσι θα πάει το πράμα ανάποδα τωρά...ως την μεθεπόμενη γενιά εγώ λαλώ, τζαι όσον το δυνατό αν μπορούμεν, να μεν μεταδώσουμεν την ασθένεια της σαχλαμάρας στα μωρά μας, μήπως τζαι καταφέρουν τα τα εγγόνια μας...για πιο γλήορα εν το θωρώ.
Άρα φιλενάδα μου, η πιο τίμια πράξη είναι η αποχώρηση από τη σκακιέρα τζαι η αναγνώριση πως στην ιστορία εμείς απλά επεράσαμεν χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα για καμιά γενιά...ούτε πριν, ούτε ύστερα...
Τζαι η αποδοχή, πως μέρος της σοφίας της ζωής, είναι να μεν αγαπάς τον εαυτό σου παραπάνω που το δώρο της ζωής, αλλά να αφήνεις μιαν αλήθκεια για όποιον ευτυχήσει να την δει τζαι σαν πραγματικότητα κάποτε.
Τζαι εν πειράζει αν στο μεταξύ, οι άλλοι θα σε θωρούν σαν τον "εξωγήινο". Παρά να διαιωνίζεις την σαχλαμάρα, καλύτερα πε μιαν αλήθκεια, διότι μιαν μέρα, αυτή η αλήθκεια θα έρτει τζαι θα συγχρονιστεί με την πραγματικότητα. Άλλος δρόμος εν υπάρχει.
Απάντηση ( συνοπτική ): διότι αγαπημένη μου φιλενάδα, εμείς είμαστεν η γενιά της σαχλαμάρας. Δε μας καλύττερα. Έχουμε εφτά στρώματα της λεγόμενης "αλλοτρίωσης" μέσα στον νου μας, υπολόγισε εφτά στρώματα αντικατοπτρισμών της πραγματικότητας, εφτά είδωλα, τζαι πε μου, μια σέκρετταρυ που την μισή της ζωή κάθεται πίσω που ένα γραφείο τζαι την άλλη μισή παίζει μες το φέισμπουκ, τί ακριβώς νομίζεις πως αναγνωρίζει ως τον "εαυτό" της έτσι τζ αλλιώς, για να αναγνωρίσει τζαι κάτι ως "εαυτό" της μέσα στα βιβλία....
Όταν, ο ίδιος ο εργάτης, θωρεί το ακίνητο που έκτισε για παράδειγμα, τζαι δεν κατανοεί πως τα 30 χρόνια χρέος που έβαλε για να το κτίσει εν χαρράμι, αλλά αλυσοδύθηκεν τζιόλας πας το ακίνητο, αμπα τζαι πιάει του το κανένας "σοσιαλισμός", τζαι δεν κατανοεί πως ούτε 5 χρόνια δουλειάς εν πάει ούτε το ακίνητο του, μήτε καν οι αλυσίδες του...Όταν η ζωή, δεν εν δώρο πκιον, εν αντιπαροχή για πράματα...
Ξέρεις πως το αίτημα για κατώτατο όριο μισθού εν του 18ου αιώνα, τζαι πως το εβάλεν το βιομηχανικό κεφάλαιο για να κτυπήσει τους φεουδάρχες τζαι τους γαιοκτήμονες; Εμείς ακόμα νομίζουμεν πως εν κατάκτηση των πατεράδων μας τούτον, τζαι βαρυκολιούμεν τζιόλας να φκούμεν έξω να το διεκδικήσουμεν...εν τζαι η "κοινωνική συνοχή"...άσε που αν το διεκδικήσουμεν απαιτούμεν τζαι δάφνες αντίστασης...
Πως θα αναγνωρίσει ένα πλάσμαν τον εαυτό του, όταν τα αιτήματα του εν 150 χρόνια πίσω που την πραγματικότητα του; Αφού η "αναγνώριση" τζαι η "πραγματικότητα" εν ασύμβατες, πως θα βρεθεί τζείντο μομέντουμ όπως λέμε, να συγχρονιστεί ο άνθρωπος με τες αληθινές του ανάγκες;
Γι αυτό σου λέω, είμαστεν η γενιά της σαχλαμάρας, τζαι πιο πίσω, για να είμαστεν τζαι ειλικρινείς, τζαι οι γονιοί μας εν τζαι εκαταφέραν τα καλύτερα, έτο τζαι τζείνοι μες το χαχαχούχα, σιξτις, τζαι ποιός θα αναρρίχηθεί, τζαι ποιός θα πετύχει, τζαι ποιός έκτισεν της κόρης, τζαι ποιός έκαμεν γιον γιατρόν. Αυτά...
Ενώ οι παππούδες μας, ηξέραν το όριο. Ως εδώ και μη παρέκει ελέασιν. Γιατί; Διότι τζείνοι αγωνιστήκαν για την επιβίωση. Ηξέραν, ότι το "παρέκει" ήταν το τέλος τους. Εν είχαν επιλογήν άλλη. Ποιός που μας αγωνίστηκεν για την επιβίωση; Κανένας...
Έτσι θα πάει το πράμα ανάποδα τωρά...ως την μεθεπόμενη γενιά εγώ λαλώ, τζαι όσον το δυνατό αν μπορούμεν, να μεν μεταδώσουμεν την ασθένεια της σαχλαμάρας στα μωρά μας, μήπως τζαι καταφέρουν τα τα εγγόνια μας...για πιο γλήορα εν το θωρώ.
Άρα φιλενάδα μου, η πιο τίμια πράξη είναι η αποχώρηση από τη σκακιέρα τζαι η αναγνώριση πως στην ιστορία εμείς απλά επεράσαμεν χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα για καμιά γενιά...ούτε πριν, ούτε ύστερα...
Τζαι η αποδοχή, πως μέρος της σοφίας της ζωής, είναι να μεν αγαπάς τον εαυτό σου παραπάνω που το δώρο της ζωής, αλλά να αφήνεις μιαν αλήθκεια για όποιον ευτυχήσει να την δει τζαι σαν πραγματικότητα κάποτε.
Τζαι εν πειράζει αν στο μεταξύ, οι άλλοι θα σε θωρούν σαν τον "εξωγήινο". Παρά να διαιωνίζεις την σαχλαμάρα, καλύτερα πε μιαν αλήθκεια, διότι μιαν μέρα, αυτή η αλήθκεια θα έρτει τζαι θα συγχρονιστεί με την πραγματικότητα. Άλλος δρόμος εν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου